Slikarka Ljudmila Mihajlićeva - Smiljković, poput drugih ruskih slikara, potiče iz najbolje škole na svetu, poslednje u kojoj se slikarstvo uči metodično i stručno, kakve su, u stvari, sve ruske umetničke škole. Kao što se šezdesetih u Beogradu spleo magični krug oko slikara Mediale, tako je na smeni dvadesetog u dvadesetprvi vek Beograd pojedinim ruskim slikarkama i slikarima razotkrio kao trajni grad, mesto cvetanja duha. Ako se dublje zagledamo u njene slike, videćemo da ona poznaje sve tajne umetničkog zanata. Na ovim platnima ništa nije slučajno. Lica nemaju fizionomiju jer nije cilj karakterisanje portreta. Ona slika devojke, mlade žene, heroine novog doba, koje se rađa iz pepela propalih ideologija i totalitarnih, muških sistema. Biološki i estetski naprednije biće, fatalna žena, vamp, model ovih slika, idealna je i savršena, vladarka koja svoje carstvo opčinjava maštom, magijom i intuicijom. Oko nje je vrtlog sveta kojim upravlja čarobnošću i samo njoj svojstvenom logikom. Vekovi prolaze, carstva se ruše ali je ona uspravna i uvek u centru pažnje. Ličnosti sa ovih slika učestvuju u nekim drevnim misterijama, ali isto tako dolaze i iz sadašnjeg vremena. To su možda žene iz svakodnevice ali se u njima nazire i nešto od boginja, prvosveštenica i svetih igračica. Sve ono što ih prati u slikarkinom svetu, premeti, biljke, životinje, arhitektura, dato je u izazovnim oblicima i kompozicijama, kao što je kolorit čulan i vedar. To je umetnost koja slavi telo i lepotu ali se otvara i vizionarskom, ekspresivnom ili fantastičnom. Kao slikarstvo simboličke prirode, raznih ikonografskih nivoa, ono omogućuje dijalog sveta i slike, umetnice i dela, tela i dela. Dajući prilog ideji slike kao svečanosti i slavlja, Ljudmila Mihajlićeva - Smiljković otkrila je svoju poetiku tajnovite ženstvenosti. Ponovo su otmenost i erotizam predmet umetnosti, dolazeći iz večnog principa. Slikarstvo se vraća, ili možda odlazi ispred svog vremena, u predstavama koje najbolje odgovaraju prirodi umetnosti.
Prikazi
Nema pronađenih podataka